Gdy przychodzi wieczór, a ptaki milkną w lesie, dęby szepczą opowieści starych wędrowców. Każda kropla rosy na liściu kryje w sobie tajemnicę pradawnych czasów, kiedy rycerze bronili królestwa przed smokami. Pod baldachimem zielonych gałęzi, mchy tworzą dywan miękki jak najdelikatniejszy aksamit, a w oddali słychać cichy szum strumienia.
Gdy przychodzi wieczór, a ptaki milkną w lesie, dęby szepczą opowieści starych wędrowców. Każda kropla rosy na liściu kryje w sobie tajemnicę pradawnych czasów, kiedy rycerze bronili królestwa przed smokami. Pod baldachimem zielonych gałęzi, mchy tworzą dywan miękki jak najdelikatniejszy aksamit, a w oddali słychać cichy szum strumienia.
W Dzieciątku Jezus możemy rozważać, wśród wielu innych aspektów, Jego nieskończoną wielkość, z jednej strony, Jego niezwykłą przystępność, z drugiej strony. A wreszcie, Jego nieskończone współczucie. Który z tych aspektów sprawia, że poczulibyśmy się bardziej bliscy Boskiemu Dziecięciu?
Przez Maryję rozpoczęło się zbawienie świata i przez Maryję musi się ono dopełnić. W jaki sposób możemy przeżywać to w naszym życiu?
15 sierpnia Kościół obchodzi pamiątkę jednego z najstarszych i najbardziej czczonych przywilejów, jakimi została obdarzona Matka Boża, uroczyście ogłoszonego dogmatem przez papieża Piusa XII.
W XVI wieku potęga muzułmańskiego imperium tureckiego rosła w zastraszającym tempie, przygotowując się do najazdu i zawładnięcia chrześcijańską Europą. 7 października 1571 roku, za sprawą Maryi na zawsze przeszedł do historii…
Pierwszą z rzeczy ostatecznych czekających nieuchronnie każdego człowieka jest śmierć. Współczesna, zlaicyzowana kultura postrzega ją z jednej strony jako zjawisko czysto naturalne, to znaczy wpisane w naturę ludzką, a z drugiej jednak w jakiś sposób próbuje od tematu śmierci uciekać. W perspektywie chrześcijańskiej śmierć nie jest jednak czymś naturalnym w tym sensie, że Pan Bóg stwarzając Adama, nie stworzył śmierci. Dusza ludzka, jak wiemy jest nieśmiertelna. Śmierć jest odłączeniem duszy od ciała. To odłączenie dokonuje się ze względu na odwrócenie się Adama od Boga, poprzez grzech pierwszego człowieka.
Obok ostatecznego spełnienia człowieka, jakim jest zbawienie wieczne, istnieje możliwość potępienia, którą nazywamy piekłem. Jest ono stanem ostatecznym i nieodwołalnym, w którym człowiek na wieki jest pozbawiony radości życia z Bogiem. Istotą cierpienia potępionych jest pozbawienie na zawsze widzenia Boga.
Dlaczego współcześni przeczą istnieniu piekła? Bo przeczą istnieniu grzechu. Jeśli podważamy ludzką winę, musimy też podważać prawo państwa do osądzenia winnego oraz wynikające stąd prawo do skazania go na więzienie. Skoro przeczymy suwerenności prawa, musimy też przeczyć możliwości wymierzenia kary. Skoro przeczymy suwerenności Boga, musimy przeczyć istnieniu piekła.
Czyściec, podobnie jak Niebo i piekło, jest rzeczywistością pośmiertną: definiowany jest jako stan kary doczesnej po śmierci, przy czym w tym kontekście „doczesny” rozumie się jako „mający koniec”. Po przejściu czyśćca dusza ludzka trafia do Nieba, nie ma zaś możliwości potępienia się na wieki. Tak więc dusza przebywająca w czyśćcu jest już pewna zbawienia, którego pełni oczekuje, zadość czyniąc Boskiej Sprawiedliwości za nieodpokutowane jeszcze grzechy, które Pan Bóg już odpuścił co do winy.