To właśnie na słynnej górze Karmel na wybrzeżu palestyńskim Prorok Ognia – Eliasz, dostrzegł niewielką chmurkę, która w okresie wielkiej suszy zapowiadała ożywczy deszcz mający spaść na wysuszoną ziemię. Dzięki nadnaturalnej intuicji poznał, że ta zwykła chmura o kształcie stopy symbolizuje ową błogosławioną Niewiastę, zapowiedzianą później przez proroka Izajasza („Oto Dziewica pocznie i wyda na świat Syna”), tę, która będzie Matką Zbawiciela.
Tej to błogosławionej nocy Bożego Narodzenia Jezus, stając się dla mnie słabym i maleńkim, uczynił mnie silną i odważną; oblókł mnie w swoją zbroję, i odtąd biegłam ze zwycięstwa w zwycięstwo, rozpoczynając, że tak powiem, bieg olbrzyma. Źródło łez wyschło, rzadko i trudno już teraz było mi płakać. Powiem ci, Matko, w jakiej okoliczności otrzymałam tę łaskę.
Problemy wewnątrzświatowe są w ogóle obecne w naszym życiu, bo właśnie ten świat jest dotknięty grzechem. Grzech zaś jest odrzuceniem Boga. Zatem ten świat jest naznaczony złem, jest nie taki jakim powinien być nie dlatego, że jest źle zarządzany, nieprawidłowo uporządkowany czy kierowany według niewłaściwych zasad. Nie wystarczy zatem opracowanie najlepszego systemu społecznego, postęp technologiczny czy rewolucja ideologiczna, by ten świat został uzdrowiony.
Kiedy recytujemy „Sześć głównych prawd wiary”, jako szóstą prawdę wyznajemy, że łaska Boża jest każdemu do zbawienia koniecznie potrzebna. Tymczasem kiedy słuchamy ludzi rozmawiających ze sobą, możemy usłyszeć słowa: „bez łaski”, „nie potrzebuję łaski”. Czy naprawdę możemy się zbawić bez niczyjej łaski, nawet łaski samego Boga?
Wstydliwość chroni intymność osoby. Polega ona na odmowie odsłaniania tego, co powinno zostać zakryte… Wstydliwość jest skromnością. Wpływa na wybór ubioru… Wstydliwość inspiruje styl życia, który pozwala na przeciwstawianie się wymaganiom mody i presji panujących ideologii – Katechizm Kościoła Katolickiego z 1992 roku, paragrafy 2521-2523
Adwent, od łacińskiego słowa „adventus”, oznacza przybycie, przyjście. Co roku rozpoczynamy ten okres roku liturgicznego pod koniec listopada albo na początku grudnia. Od czego to zależy?
Pan Jezus stał się człowiekiem z wielu powodów. Najważniejszym z nich było wynagrodzenie Bożej sprawiedliwości za grzechy ludzkości i tego dokonał Chrystus na krzyżu. Drugim ważnym powodem było odkupienie człowieka, tak, że już nie musimy podlegać Prawu Starego Testamentu, ale jesteśmy obdarowani przez Boga Jego łaską i staliśmy się Jego przybranymi dziećmi. Syn Boży stał się jednak człowiekiem także po to, by nam pokazać drogę do Boga, by dzielić z nami ludzkie życie, został naszym Mistrzem i Przewodnikiem, abyśmy byli tam, gdzie On jest teraz.
Jest rzeczą zrozumiałą, że obowiązują nas Boże przykazania i przykazania kościelne. Ale to nie wszystko. Mamy jeszcze obowiązki wynikające z faktu, że w świecie jesteśmy odpowiedzialni jedni za drugich i wykonywany zawód czy stan w jakim żyjemy. Są one naszą osobistą drogą do zbawienia i dlatego winny być wykonywane poważnie i z szacunkiem.
Zdobyć świętość – to powołanie twoje. Do tego muszą zmierzać wszystkie myśli, słowa i uczynki, wszystkie twoje cierpienia i poczynania; inaczej sprzeciwisz się Bogu i nie uczynisz nic, ku czemu cię stworzył i dlaczego cię utrzymuje.
Życie duchowe polega na poznaniu nieskończonej wielkości i dobroci Boga w jednoczesnym poczuciu naszej własnej słabości i skłonności do zła, na miłości do Boga oraz nienawiści samych siebie, na uniżaniu się nie tylko przed Nim, ale i z Jego powodu również i przed ludźmi, na całkowitej rezygnacji z własnej woli, w celu wykonania Jego woli. Polega ono wreszcie na czynieniu wszystkiego tylko dla chwały Jego świętego Imienia z jednym jedynym celem, jakim jest spodobanie się Bogu.