Aniele Boży, stróżu mój…

Nikt nie jest osamotniony na tym świecie. Każdy człowiek, jak uczy nas Kościół, posiada Niebiańskiego przyjaciela, który mu towarzyszy do ostatniego tchnienia, modli się za niego, stara się natchnąć do dobrego, a odwieść od złego. Taki przyjaciel to skarb. Pamiętajmy o nim podczas codziennej modlitwy, prosząc: Aniele Boży, stróżu mój, Ty zawsze przy mnie stój…

Aniołowie to dziś bardzo modny temat. Ich wyobrażenia zerkają na nas z witryn i półek sklepowych, dmą w trąby ze ścian niektórych kawiarń. Niestety, z tego nieoczekiwanego rozgłosu duchy czyste i doskonałe, jakimi są aniołowie, z pewnością się nie cieszą. Raz, że traktowane są trochę jak postaci z mitologii, a po drugie, one wcale nie chcą skupiać na sobie uwagi ludzi. Ich istnienie jest nakierowane na Boga. Natychmiast po stworzeniu wybrali swego Stwórcę. Pragną Mu służyć i do tego nakłaniają ludzi.

W życiu pewnej grupy aniołów, oprócz Boga, pojawia się jeszcze jedna ważna osoba – człowiek. To Aniołowie Stróże, oddani i wierni przyjaciele swoich podopiecznych, za którymi orędują nieustannie u Boga. O tym, że ich istnienie nie jest fikcją, możemy się przekonać zaglądając do Biblii. W Ewangelii według św. Mateusza czytamy: Strzeżcie się, żebyście nie gardzili żadnym z tych małych, bo mówię wam: Aniołowie ich w Niebie wpatrują się zawsze w oblicze Ojca mojego [Mt 18,10].

Swoich Aniołów Stróżów mają także państwa i narody. Z historii objawień w Fatimie wiemy, że do spotkania z Maryją przygotowywał trójkę dzieci: Łucję, Hiacyntę i Franciszka, Anioł Stróż Portugalii. Swoich Opiekunów posiadają również miasta i wsie. Św. Franciszek Salezy miał nawet zwyczaj pozdrawiać Niebiańskich stróżów miejscowości, przez które przechodził.

Nasz Anioł Stróż jest tak jak my osobą, stworzeniem inteligentnym, tyle że doskonalszym, i pragnie z nami kontaktu. A przecież to my odnosimy największe korzyści z obcowania z naszym Miłośnikiem – jak pięknie nazywa go Litania do Anioła Stróża. Wielu świętych ze szczególnym szacunkiem odnosiło się do swego duchowego Opiekuna. Na przykład św. Stanisław Kostka, przechodząc przez drzwi, zawsze zatrzymywał się, by przepuścić Go przodem. Ten święty Patron młodzieży polskiej po ucieczce z Wiednia otrzymał Komunię Świętą z rąk swego Anioła Stróża.

Św. Ojciec Pio w liście do swej duchowej córki Anity pisał: Zaklinam Cię: nie zapominaj nigdy o tym niewidocznym towarzyszu, który jest stale obecny, nieustannie wsłuchuje się w nas i jest gotowy pocieszać. Co za wspaniała bliskość! Co za szczęśliwe towarzystwo! Gdybyśmy tylko byli w stanie objąć je rozumem! Trzymaj go zawsze przed oczami duszy. Wspominaj często jego obecność, dziękuj mu, zanoś do niego swe modły i nieprzerwanie podtrzymuj dobrą z nim relację.

Najmniej co możemy zrobić dla naszego Towarzysza, to westchnąć do Niego przy pacierzu. Ale jeszcze lepiej nie zapominać o starej, ale jakże pięknej modlitwie: Aniele Boży, stróżu mój. Jest ona z nami już od wielu wieków. Akceptujemy w niej opiekę naszego Niebieskiego Towarzysza i z wdzięcznością prosimy go o dalszą pomoc: rano, wieczór, we dnie i w nocy.

Warto wiedzieć, że odmawiając tę modlitwę, możemy otrzymać odpust cząstkowy.