Nawiedzenie NMP

31 maja Kościół obchodzi święto liturgiczne Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny. W dniu tym wspominamy wydarzenie z pierwszych miesięcy życia Zbawiciela, z okresu gdy jeszcze wzrastał w łonie Swej Matki. Chodzi o spotkanie Pana Jezusa z prorokiem Janem Chrzcicielem. Spotkanie dwóch dzieci w okresie prenatalnym! Jakże wymowny to fakt, zwłaszcza dziś, gdy codziennie, w majestacie prawa, na całym świecie, masowo mordowane są nienarodzone dzieci. Czasem nawet tuż przed przyjściem na świat!

W święto Nawiedzenia nie tracimy z oczu także spotkania dwóch matek – Maryi i św. Elżbiety. Jego przebieg podkreśla ogromną rolę Maryi w historii Zbawienia.

Obszerną informację na temat tego ewangelicznego wydarzenia przekazał nam św. Łukasz. Archanioł Gabriel podczas Zwiastowania, poinformował Maryję, o błogosławionym stanie jej starszej krewnej Elżbiety, żony kapłana Zachariasza. Poszła więc Maryja, jak pisze św. Łukasz „z pośpiechem” (z jakim należy spełniać wolę Bożą), do miejscowości Ain Karim, leżącej w odległości kilku kilometrów od Jerozolimy. Przekroczywszy drzwi mieszkania krewnej, pozdrowiła ją. W odpowiedzi usłyszała pełen radości okrzyk: Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? (Łk 1,42-43)

Skąd Elżbieta wiedziała kim, z woli Bożej, jest jej młodsza krewna? Niewątpliwie słowa powitania podyktował jej Duch Święty.

Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie (Łk 1,44) – wyznała młodszej krewnej.

Poruszenie się małego Jana to niewątpliwie oznaka działania Trzeciej Osoby Boskiej. To w tym momencie Duch Pocieszyciel zmazał ciążący na przyszłym proroku grzech pierworodny. W ten sposób wypełniła się zapowiedź dana Zachariaszowi przez anioła, że jego syn „już w łonie matki napełniony będzie Duchem Świętym” (Łk 1,15). Był to więc po prostu Chrzest św. Jana.

Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana – kontynuowała swą mowę pochwalną Elżbieta. Niewątpliwie słowa wypowiadane przez krewną były bardzo ważne dla córki Joachima i Anny, która przyjęła na siebie zaszczytne, ale niełatwe zadanie. Wychowana przy świątyni Dziewicza Panna, miała urodzić syna, bez oglądania się na opinię nieświadomego przecież niczego środowiska, w którym żyła. W ten sposób dała jednak świadectwo późniejszym pokoleniom, że nie znała męża.

Podbudowana i rozradowana życzliwością krewnej Najświętsza Maryja Panna wygłosiła pieśń pochwalną – modlitwę. W słynnym Magnificat wysławiała Boga za łaskę jaką Ją obdarzył, powierzając zadanie najwyższej rangi – współuczestniczenia w Zbawczej misji Syna Bożego, od niedawna także Jej Syna.

Wielbi dusza moja Pana,

i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy.

Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej.

Oto bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia,

gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny.

Święte jest Jego imię –

a swoje miłosierdzie na pokolenia i pokolenia [zachowuje] dla tych, co się Go boją.

On przejawia moc ramienia swego,

rozprasza [ludzi] pyszniących się zamysłami serc swoich.

Strąca władców z tronu, a wywyższa pokornych.

Głodnych nasyca dobrami, a bogatych z niczym odprawia.

Ujął się za sługą swoim, Izraelem,

pomny na miłosierdzie swoje –

jak przyobiecał naszym ojcom –

na rzecz Abrahama i jego potomstwa na wieki.

Nawiedzenie św. Elżbiety przez Maryję to pierwszy przykład pośredniczenia Matki Bożej pomiędzy ludźmi, a Jezusem Chrystusem. Od początku bowiem, Najświętsza Panienka przyjęła postawę służby. Jej wyprawa do Elżbiety z Panem Jezusem pod Niepokalanym Sercem przyniosła spokrewnionej rodzinie Boże błogosławieństwo, ale celem Maryi była przede wszystkim pomoc starszej kobiecie w tym trudnym dla każdej matki czasie.

Nie dziwi więc zaskoczenie Elżbiety odzwierciedlone w cytowanych już słowach: A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oświecona przez Boga zdawała sobie sprawę z wielkiej godności, jaką z woli Boga zyskała młoda krewniaczka. Podobnie zdziwiony będzie wiele lat później Jan Chrzciciel, gdy Pan Jezus, u progu publicznej działalności zwróci się do niego z prośbą o chrzest w Jordanie.

Także my powtarzamy ze zdumieniem, kimże jesteśmy, że Syn Boży odkupił nasze winy, że Pan Wszechświata przychodzi do nas pod postaciami Chleba i Wina?

Ale „Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć”. (Mk 10,45). Naśladujmy więc Go, zgodnie z  jego wezwaniem skierowanym do uczniów podczas Ostatniej Wieczerzy: „Czyńcie, jak Ja wam uczyniłem” (por. J 13,15) i naśladujmy Maryję, największą Syna Swego Uczennicę.