Najświętsze Oblicze Pana Jezusa

Twarz to część ciała, która najlepiej oddaje wyjątkowość i niepowtarzalność człowieka. Dlatego jej fotograficzne odwzorowanie umieszczane jest w dowodach osobistych, paszportach i legitymacjach. Wyraz twarzy często zdradza inteligencję osoby bądź jej niedostatek, a także stan ducha.

Niewątpliwie dlatego właśnie Zbawiciel, powodowany miłością do ludzi, pozostawił nam swoją podobiznę utrwaloną na płótnach Całunu Turyńskiego i chusty z Manoppello. Dzięki temu możemy, nieomal jak apostołowie i aniołowie, spojrzeć w twarz Syna Bożego. To wielka łaska!

Wszyscy znamy przekazany nam przez tradycję szlachetny czyn św. Weroniki, która wzruszona cierpieniem umęczonego Zbawiciela wybiegła z tłumu gapiów, by kawałkiem sukna otrzeć zlane krwią, potem i plwocinami Jego Boskie Oblicze. Ten, wydawałoby się, mało spektakularny czyn, został doceniony przez Boga, a dla nas stał się przedmiotem refleksji w ramach nabożeństwa Drogi Krzyżowej. Gest św. Weroniki wynagradzał bowiem Panu Jezusowi szyderstwa i przemoc, które spotkały go ze strony prześladowców.

W XIX wieku, epoce licznych prześladowań Kościoła, Pan Jezus zwracając się do pobożnej zakonnicy we francuskim mieście Tours, siostry Marii od św. Piotra (1816-48), porównywał bluźnierstwa miotane wówczas pod adresem Boga do zniewag, które Go dotknęły podczas Najświętszej Męki i życzył sobie, by Jego wyznawcy naśladowali św. Weronikę w wynagradzaniu Mu doznanych krzywd. – Złość ludzka, targając się na Majestat Ojca Mego, policzkuje i szpeci plwocinami Najświętsze Oblicze Moje, ale współczucie, jakie mi dusze gorliwe w tym upokorzeniu okazują, sprawia mi pociechę; toteż im, jak niegdyś Weronice, która Oblicze Moje zeszpecone otarła swą chustką, nie zaniecham się odwdzięczyć – powiedział.

Co tak dotknęło Pana Jezusa? Przede wszystkim występki przeciwko pierwszym trzem przykazaniom Bożym, których wówczas dopuszczały się nawet dzieci. Miłość Zbawiciela do ludzi była jednak tak wielka, że wskazał im drogę do uniknięcia zasłużonych kar – kult Jego Najświętszego Oblicza. Krzewieniem nowego nabożeństwa oraz błaganiem obrażonego Majestatu Bożego o litość i ratunek (przez modlitwy, przyjmowanie Komunii Świętej wynagradzającej, dobre uczynki i należyte święcenie dni Pańskich) miało zająć się stowarzyszenie, które Syn Boży polecił założyć.

I rzeczywiście, wkrótce, z inicjatywy pobożnego przedsiębiorcy Sługi Bożego Leona Duponta, powiernika objawień pobożnej karmelitanki s. Marii od św. Piotra, powstało w Tours bractwo, którego członkowie modlili się przed Najświętszym Sakramentem oraz wizerunkiem umęczonego Pana Jezusa, oddając Mu tym sposobem należną cześć.

Niezwykła była historia adorowanej podobizny Zbawiciela. Wizerunek stanowił kopię prawdziwego, jak wówczas sądzono, Oblicza Pańskiego utrwalonego na Chuście św. Weroniki, którą od początku VIII wieku przechowywano w Bazylice św. Piotra w Rzymie. W rzeczywistości w XVI wieku właściwa relikwia trafiła do Manoppello, a w Rzymie pozostała niedokładna replika. Wystawiona na widok publiczny, w styczniu 1849 roku, stała się przedmiotem cudu. Wyblakłe, ledwo widoczne oblicze Chrystusa, na dwie godziny nabrało pierwotnej wyrazistości. Wykonane wówczas kopie trafiły na cały świat. Dwie otrzymał Leon Dupont i powiesił je w kaplicy adoracji urządzonej w jego domu oraz w mieszkaniu. Wkrótce wizerunek zasłynął licznymi łaskami.

Kilka lat po śmierci Sługi Bożego Leona w Tours powstało Arcybractwo Najświętszego Oblicza Pana Jezusa, które kontynuowało misję świątobliwego przedsiębiorcy. Sam kult Oblicza Pańskiego rozpowszechnił się na cały świat. Trafił również do polskich miast i wiosek. Propagował go bł. ojciec Honorat Koźmiński, który wspólnie z Matką Elizą Cejzik założył nawet Zgromadzenie Misjonarek Najświętszego Oblicza oraz napisał książki propagujące kult.

Dziś, gdy święte wizerunki i mury świątyń Bożych są niszczone i pokrywane bluźnierczymi grafikami, poczucie sprawiedliwości domaga się zadośćuczynienia Bogu za te grzechy. Dlatego błagajmy Zbawcę o przebaczenie win zaciąganych przez ludzkość, nim ich czara się przeleje i Bóg dokona z nami rzetelnego obrachunku.